“De volgende keer heb ik geen duwtje nodig”

Van links naar rechts: Asmae & Saida

Lage drempel

Het idee om een etentje met de wijk te organiseren is het eerste grotere evenement uit de koker van de twee ‘nieuwe’ wijkverbinders van De Punt, Saida El Ghabzouri en Asmae Karmich. Over de lage drempel van het wijkdiner is zorgvuldig nagedacht, zo blijkt. Asmae: “Wij werken sinds januari als wijkverbinders in De Punt. Ons doel is eerst eens te laten zien dat we er voor de mensen zijn. Dat er iets gebeurt. Dat ze niet alleen zijn en niet alleen staan met hun zorgen.”

Saida: “Klopt. Dat is eigenlijk al mooie, eerste stap. Informeel, zonder programma, maar gewoon met lekker eten. Het lijkt een kleine stap, maar juist dit soort kleine stapjes, leiden tot een grote.

Asmae: “Dat hebben wij zelf meegemaakt in de Wildemanbuurt, waar wij ons ook actief hebben ingezet voor de wijk. Het was verloederd, er speelden allerlei problemen en moet je nu zien: door de bewoners te mobiliseren, is er een wijk met een heel andere, ondernemende dynamiek ontstaan. Het kan écht!”

Saida: “Wat het geheim is? Heel goed luisteren. Niet alleen naar de mensen die je toch wel hoort, maar ook naar de mensen die zich niet zo snel uitspreken. Die moet je opzoeken en zorgen dat je hun vertrouwen wint. Daarna pas kun je echt in gesprek gaan en zoeken samen naar oplossingen. Wij wijkverbinders zijn niet van de gemeente. Asmae en ik zijn onafhankelijk, wij kunnen en mogen dingen op ónze manier doen.

Socializen

Het ontbreken van een strak programma met allerlei sprekers en presentaties blijkt een schot in de roos. Gezusterlijk keuvelen buurgenoten Harriet en Agatha over wat er komen gaat, aan een tafeltje in de snel volstromende zaal. “Ik laat het gewoon over mij heen komen”, meldt Harriet. Ik vind het fijn om te socializen. Ik heb de flyer gelezen en dacht: lijkt me hartstikke leuk.” Agatha vult aan: “En gratis lekker eten, dat is ook mooi meegenomen.”

Vanaf de ingang van de zaal heeft medeorganisator en voorzitter van de Vereniging Van Eigenaren Dijkgraafplein René, een mooi overzicht op de inmiddels gestaag gegroeide groep. “Ja, mooi he. Fijn dat er zoveel mensen zijn gekomen. Ze verdienen het, een keertje iets extra’s. Want het is geen makkelijke wijk. Veel overlast. Van jongeren maar vooral ook door de cluster van zorginstellingen in de wijk, met veel probleemgevallen. Ik woon hier sinds 2006 en heb mensen echt weleens de moed zien verliezen als de gemeente wéér niks deed. Ja, oppervlakkige dingen als een plekje vergroenen of zo, maar aan de serieuze problemen werd niks gedaan. Dan geven de mensen het op een bepaald moment op. Gelukkig komt daar nu een beetje schot in. Vooral vanuit de wijk zelf. De bewoners willen verandering en zijn bereid zich daarvoor in te zetten. De wil is er en dat merk je.”

Veel bereikt in korte tijd

En dan, om enkele minuten voor zeven vindt er toch een klein formeel agendapuntje plaats: de officiële opening van het evenement door Oussama ben Chaib, voorzitter van het SNW opgave-team EID én wijkbewoner. Hij houdt het opvallend kort. Minstens zo opvallend: vrijwel zijn gehele toespraak is gericht op de mensen die de avond hebben mogelijk gemaakt, inclusief diverse buurtondernemers. Ook de kinderen die een flink deel van de 3000 flyers in de buurt hebben rondgebracht krijgen uitgebreide complimentjes en een mooie beloning.

Oussama: “Ik ben niet belangrijk vanavond, dat wilde ik echt beklemtonen. Dit is een avond voor en door de wijkbewoners en vanavond ben ik daar hooguit eentje van. Geen bobo die het allemaal wel komt vertellen. Ik ben ook echt trots op wat er is bereikt in zo korte tijd.”

“Want we zijn nog niet zo lang een Focuswijk. Dat is pas opgestart in juni 2024, toen er tijdens een bewonersoverleg in De Punt bewoners op ons afkwamen met de vraag of dit ook een Focuswijk kon worden, een wijk die in Nieuw-West volgens het Nationaal Programma extra aandacht verdienen. Er waren al 10 Focuswijken, wijken met flinke uitdagingen. Wij hebben die avond goed naar ze geluisterd en juist omdat het Programma er is voor en door de bewoners, hebben wij De Punt als alliantie toegevoegd.”

Lange adem

“Het doel is om de bewoners zoveel mogelijk te betrekken bij het in kaart brengen van problemen en kansen, het bepalen en bedenken van oplossingen en – waar mogelijk – bij het uitvoeren van die mogelijkheden. Dat betekent wel dat je dat zo breed mogelijk moet doen, dus dat je ook mensen bereikt die anders niet gehoord worden, de ‘ongehoorde stemmen’. Dat zijn mensen die niet naar voren komen door hun eigen persoonlijke situatie, denk aan armoede of taalgebrek. Maar ook omdat er vaak sprake is van een zeker wantrouwen. Mensen die het geloof zijn verloren in de gemeente of in de politie. Ook die willen wij proberen weer mee te krijgen. Dat is niet makkelijk, maar deze avond is een beginnetje om dat vertrouwen weer op te bouwen. Dit is de basis, het is een kwestie van een lange adem en daar zijn wij ons heel erg van bewust.”

Smaken uit alle windstreken

Per tafel worden de bezoekers naar het zeer uitgebreide en bewust zeer gevarieerde buffet genodigd; bami, nasi, Turkse pizza, gesmoorde groenten, boontjes, kippenboutjes, filodeeg pasteitjes, harira en uiteraard zoetigheid als spekkoek en baklava als uitsmijter. In de rij naar het buffet worden de laatste buurtroddels uitgewisseld; grimmige verhalen en grappige anekdotes. Een veteraan-bewoner vertelt dat hij als kind al in dit buurthuis kwam: “Toen hadden ze disco en film en zo, er was altijd wat te doen. Misschien zou het mooi zijn om zoiets voor de huidige jeugd te organiseren, hoe meer afleiding, hoe minder rottigheid.”

Ook Helene de Bruine geniet met volle teugen. Van het eten, maar ook van de levendigheid in het buurthuis. “Ja, heerlijk. Het is mooi om wijkbewoners zo ontspannen te zien. We hebben twee jaar geleden het bewonerscollectief Osdorp De Punt opgericht met een groep wijkbewoners met de vraag: zullen we er nog één keer de schouders onder zetten en kijken of we met z’n allen iets kunnen doen aan de leefbaarheid? Fijn dat het gelukt is. Ik herinner me nog zo goed onze eerste bijeenkomst; al die boze, gefrustreerde mensen die het liefst zouden verhuizen. Maar we hebben de krachten gebundeld en nu is het bewonerscollectief ook echt een begrip voor en door vrijwilligers in de wijk. We hebben onszelf weer in beeld gebracht en ervoor gezorgd dat we nu deel uitmaken van de alliantie. We hebben gezorgd dat de wijkbewoners serieus genomen worden en als een gelijkwaardige gesprekspartner wordt beschouwd. Het helpt enorm dat de twee nieuwe wijkverbinders zijn gekomen, Saida en Asmae zijn echt twee gouden dames. Zij zijn ervaren, ze weten waar ze het over hebben en die twee hebben een drive, niet te geloven. Een enorme aanvulling voor ons, wij zijn ook maar vrijwilligers natuurlijk.

Wijk in beweging

De avond loopt ten einde. Bezoekers verlaten alleen of in gezelschap het gebouw, vaak met wat overgebleven eten voor thuis in een plastic zakje. Ze hebben het zichtbaar en hoorbaar naar de zin gehad; de organisatie wordt niet zelden uitgebreid bedankt. “Wanneer is de volgende?” is een van de meest gestelde vragen.

Saida: “Wanneer de volgende plaatsvindt, weten we nog niet. Wat we wel zien is dat de mensen in beweging zijn gekomen. Ook al is het voor iets heel laagdrempeligs als een etentje voor de wijk, ze zijn er en dat is al fantastisch. Heb je die energie gevoeld? Geweldig toch! We hebben ook geen seconde de bedoeling gehad om vanavond mensen uitgebreid lastig te vallen met allerlei moeilijke vragen. Mobiliseren, begin daar eens mee, vinden wij. Er is nog tijd genoeg voor de serieuze dingen. Eerst die verbinding maken met elkaar.

In de zaal zitten vier dames nog even uit te buiken. Ze hebben het enorm naar hun zin, zo valt af te leiden aan de lachsalvo’s. “Mijn schoonzuster heeft mij overgehaald om vanavond mee te gaan. Anders ik niet gekomen”, vertelt een van de dames. “Ik moet eerst helemaal van mijn werk in Rotterdam komen. En ik ben een moeilijke eter. Maar het was zo lekker en zo gezellig, de volgende keer heb ik geen duwtje nodig, hoor.”

Fotografie: Sanne Couprie